Κάθομαι βαθειά ακάθαρτος και κοιτάω ράφια με βιβλία και ακούω. Το The Empyrean αλλά στην ουσία ακούω κάτι πολύ πιο μέσα και εξώτερο αυτού, κάτι που περιέχει υπερβολικά πολλά χρόνια και πόνο και έχει κουραστεί απο την ύπαρξη του, το είναι, την απειρότητα που έχει αντιστραφεί με την ανυπαρξία, την ελευθερία που έχει μπερδευτεί με την στενοχώρια. Και έχει πάψει να μιλάει γιατί απλά δεν έχει όρεξη και δύναμη.
Είμαι εξαντλημένος. Απο τον θυμό μου, απο τις απροσδιόριστες ψυχοφθορές και συμπεριφορές μου, απο το οτι δεν χωράω και όλο και στενεύω ανάμεσα σε διάφανους τοίχους πρέσας. Μου είναι δύσκολο όχι μόνο να σου μιλήσω, αλλά ακόμα και να σου χαμογελάσω. Δεν ξέρω αν καν σ' εμένα έχω χαμογελάσει εδώ και καιρό. Θέλω να κλάψω ωκεανούς, αλλά τα κρατάω για το βράδυ για τους Mono. Δεν έχω γιατί, έχω μόνο γύμνια και μεγάλους μαύρους κύκλους κάτω απο τα μάτια, έχω συμπαγές μολύβι στην καρδιά και στις άκρες του στόματός μου. Έχω δύο ηχεία που το ένα βγάζει σπαστικό θόρυβο ανά διαστήματα και μουσική που γεμίζει το δωμάτιο και μου λέει λέξεις. Έχω βιβλία που έχω λιώσει και αγαπώ. Έχω ένα ρολόι σε σχήμα τσαγιέρας στον τοίχο, το ίδιο εδώ και 10 χρόνια, που πάει 10 λεπτά μπροστά και δεν καταλαβαίνει τι του λέω, ούτε τι του ζητάω να μου δείχνει. Έχω έναν ουρανό με σύννεφα που απο μικρός κοιτάω αντί να κάνω τα μαθήματά μου και νομίζω πως ποτέ δεν ξεκόλλησα απο αυτά.
Και τώρα όλα είναι λίγο πιο ωραία, και όλα κάνουν κύκλους γύρω απο τον άξονά τους, και όπως η γή δεν σταματάει να είναι, αλλά σκοτεινιάζει και ξανανατέλλει, έτσι και εγώ στριφογυρνάω γύρω απο το ίδιο πράγμα, μια καταπακτή σκονισμένη που έχω χάσει το κλειδί και με βγάζει έξω. ΕΞΩ. ΕΞΩ.
Κάποιος, κάτι. Παρακαλώ.
Μικρές νότες σκορπάνε σκυφτές γύρω μου, το τρέμολό τους ή τις βυθίζει αργά αργά σε νερό ή τις ανυψώνει μέχρι να χαθούν. Ανυψώνω τα χέρια μου μπάς και βγώ απο αυτόν τον βούρκο που πνίγω τον εαυτό μου κάθε φορά.
It's not the way I go. It's NOT The Way I Go.
Friday, April 10, 2009
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
7 comments:
ακου τον αυτον τον ηχο -τον πιο μεσα-ειναι ο πιο σημαντικος, μην χαμογελας αν δεν μπορεις, κυλησου στην βρομια σου, σαπισε κι αλλο και μετα απο ολα αυτα κατασκευασε τον εαυτο σου οπως εσυ τον θες.
και θα ναι τοσο δικος σου, γιατι εσυ τον χαλασες και τον ξαναεφτιαξες.
μια τσιγγανα μου πε καποτε πως η θεραπεια στην αηδια ειναι η μοναξια.
και δεν μπορεσα να μην την ακουσω.
Η μοναξιά νομίζω, τουλάχιστον με την έννοια την οποία φαίνεται να την εξέφρασε, είναι το φτηνό φάρμακο, ένα εύκολο αναλγητικό.
Γιατί όταν ξανάρχεται η αηδία, όλη η μοναξιά του κόσμου δεν σε σώζει, και το μόνο που καταλήγεις είναι να ρέεις άρρωστος, να γκρεμίζεσαι και να ξαναπλάθεσαι συνέχεια, χωρίς σκελετό, χωρίς μορφή και χωρίς φωτιά στα μάτια. Δεν υπάρχεις ποτέ ολοκληρωμένος και αυτό είναι ανατριχιαστικό.
Το πρόβλημα είναι οτι μπορώ να χαμογελάσω, μπορώ να αγκαλιάσω και να γεμίσω απο όλα τα χρώματα. Αλλά αυτό είναι το χειρότερο όλων: Δεν θέλω να το κάνω. Δεν Θέλω να σηκωθώ και να το σταματήσω, και πάνω απ' όλα δεν θέλω να παραδεχτώ και να αποδεχτώ οτι μπορώ. Αυτό είναι και το φρικτότερο σημείο του βούρκου για μένα. Γυρνάω, επειδή θέλω.
δεν θα υπαρξεις ποτε ολοκληρωμενος.
θα υπαρξεις εσυ με τις αηδιες σου, με τα σκοταδια σου, με τους ψυχαναγκασμους σου, τα γκρεμισματα και τα φτιαξιματα.
ναι εσυ το διαλεξες, φυσικα.
ναι εσυ θα το παλεψεις, δεν γινεται αλλιως.
η μοναξια ομως σε φερνει αντιμετωπο με αυτο ακριβως που σε ποναει.τον εαυτο σου.γι αυτο ειναι θεραπεια και οχι απλο αναλγητικο.ειναι μαχη, καταλαβαινεις?ειναι μαχη.
απο τον τροπο που γραφεις φαινεται οτι η μαχη εχει αρχισει ηδη και ισως προπολλου.
δεν ξερω, δεν ξερω.δεν μ αρεσει να μιλαω λογια μαθηματικα και πλαστικα δεν θελω θεωριες δεν θελω θεραπειες.
ξερω ομως πως ειναι αυτο το σκοταδι, και αυτος ο φοβος ο σιχαμενος που ερχεται απο πολυ μεσα.εγω δεν ξερω πως βγηκα.εγω, πολυ φοβαμαι οτι ακομα δεν εχω βγει.
λοιπον.
δεν ξερω.
και χες τις συμβουλες.
η αληθεια κρυβεται αλλου.
Καταλαβαίνω, και έχεις δίκιο. Αναφερόμουν πιο πολύ στην υποχωρητική, αρνητική μοναξιά. Γιατί προφανώς μόνος σου είσαι απέναντι στον εαυτό σου, στις αδυναμίες σου, και οποιοσδήποτε μόνο έμμεσα μπορεί να σου προσφέρει βοήθεια, άλλα ποτέ να σε αντιμετωπίσει για εσένα.
Και σίγουρα, απολυτότητα δεν πετυχαίνεται. Αλλά η ύπαρξη της σαν ιδέα θεωρώ πως μπορεί να ωθήσει όπου δεν θα σε ωθήσει ο μηδενισμός.
Δεν ξέρω αν λέγεται μάχη. Δεν ξέρω ακριβώς πως θα το έλεγα και δεν είναι η στιγμή να το σκεφτώ ή να το αναλύσω αρκετά. Παρ' όλο που απαιτεί τον ίδιο κόπο (ίσως και μεγαλύτερο), ενέργεια, προσήλωση, δεν είναι μάχη: Αυτή προϋποθέτει το να πολεμήσεις έναν εχθρό, έρχεται με θυμό, μίσος, εδώ ο μόνος τρόπος είναι το αντίθετο. Είναι η προσπάθεια να αγαπήσεις και να αποδεχτείς όλα αυτά τα σκοτάδια, για να μην τα φοβάσαι άλλο πια. Μόνο τότε τα έχω δεί να φεύγουν, και να αφήνουν καθαρότητα, και λίγο απο άπειρο.
καταφερες να πεις αυτο που ειχα στο νου μου.
εχεις δικιο
:)
Post a Comment