(μετάφραση απο: Porcupine Tree - Collapse The Light Into Earth)
Τόσες πολλές λέξεις δεν χωράνε μέσα σε μια παλιά ντουλάπα που βρίσκεσαι εσύ, τα παιδικά μου παιχνίδια, τα πιο όμορφα σκεπάσματα που φοράω όταν κοιμάμαι στον ύπνο μου, λίγα ασπρισμένα χρώματα απο φωτογραφίες και κουτιά με πολλά όνειρα και τρύπες για να αναπνέουν, αδύναμα και νωχελικά. Δεν θα κουνήσω την αργή μου μοίρα για το καλύτερο αύριο, ούτε θα αφήσω την λατρεία του χρόνου να με αφήσει αμίλητο, ακίνητο, βαλσαμωμένο. Και οι διαθλάσεις απο ό,τι ποτέ θέλησα, θα με αφήσουν ήσυχο, ήρεμο. Γεμάτο γαλήνη.
Λίγες σταγόνες ήλιου θα διαπεράσουν σύννεφα στον ουρανό και αφήνοντας πίσω τα ίχνη τους θα ζεστάνουν ελαφρά το πρόσωπό μου, και τον υγρό άδειο δρόμο, ο οποίος ξεχύνεται με όλη την αγάπη που αναπνέουν αυτά - εκεί θα ζητήσω και εγώ την πιο κρυφή μου χάρη και θα την κρατήσω στην αγκαλιά μου μέχρι να ξαναγίνει μέρα και δροσερό πρωινό.
Ίσως να ψάξω για κάποια περίεργη λύτρωση απο το σφίξιμο στην καρδιά που μου προκαλεί η ιερή μελαγχολία της περιπλάνησής μου. Και ίσως περιμένω την άνοιξη, ίσως και όχι, ίσως το φώς να μου γεμίσει την καρδιά και να περπατήσω πάνω σε μικρές, απίστευτα μικρές αμμώδεις αναμνήσεις που συμπυκνώνουν ήλιο, κόκκινα λουλούδια, μώβ απογεύματα, νωχελικά σωματίδια που δεν βιάζονται να φτάσουν στον χαοτικό προορισμό τους.... Και την ταχύτητα των σκέψεων, του δρόμου, του fade out, του φιλιού, του περπατήματος, της εισπνοής, της φωτισμένης ομίχλης, των αλλαγών των εικόνων, και ολοένα και ανεβάζω ταχύτητα προσπαθώντας να προλάβω το τίποτα, το άγνωστο, την χαρά και το γέλιο μου, και σχεδόν σκοντάφτοντας, γλιστρώντας, τρεκλίζοντας απο το τρέξιμο τα κυνηγάω, με κλειστά μάτια, ένα χαμόγελο στην ψυχή μου και την νύχτα της λύπης πίσω μου.
Δεν ψήνομαι να με προφτάσει ξανά.
No comments:
Post a Comment