Remembrance

Τους Berg Sans Nipple τους πρωτοσυνάντησα σαν support στην όνειρο-που-βγήκε-αληθινό συναυλία των Cinematic Orchestra. Και τελικά κατέληξαν να είναι το καλύτερο σημείο της βραδιάς. Χωρίς σχεδόν κανείς στη αίθουσα του Gagarin να ήξερε έστω ένα κομμάτι τους, με το που γύριζε ο ένας εκ των δύο (!) αφήνοντας τα samples για να παίξει drums, απλά όλη η αίθουσα κουνιόταν στα grooves που έφτιαχνε.

Δεν ξέρω πώς έγινε να κάνω μέσω της μετάφρασης του κομματιού σύνδεση με την Ανάμνηση και να την περιγράψω τόσο ακριβώς για μένα με τόσο λίγα λόγια. Δεν θα αναλωθώ σε λεπτομέρειες, θα πώ μόνο οτι είχε να κάνει με το απίστευτο καλοκαίρι και την Biennial του 2007 (και όμως, κοντεύουν 2 χρόνια. απίστευτο.), και συγκεκριμένα με ένα "δωμάτιο" (ανοιχτός χώρος ήταν) που λειτουργούσε σαν έκθεμα. Ήταν απο τα πιο απίστευτα πράγματα που έχω βιώσει ποτέ μου. Και νομίζω και όσοι ήταν μαζί εκείνη την μέρα.

Όπως και την προηγούμενη φορά, το κείμενο βασίζεται στο κομμάτι.
->Berg Sans Nipple - A New Soul
->Alternate Youtube Link
(το κομμάτι ξεκινάει στο 0.47 στο 'tube, πολύ καλό video παρεπιπτόντως.)

---

Ανάμνηση.

Ένα παλιό υπόστεγο ήταν η αφορμή να τελειώσει το παιδικό, ημι-εφηβικό πάρτυ με τα ξεχασμένα και ξεφτισμένα μπαλόνια, κομφετί και χρώματα. Περπατώ παρατηρώντας τις αφίσες που χαμένες στον χρόνο, σαν ξεβαμμένα μωσαϊκά στέκουν αλωνίζοντας τις ψυχές και τις σημειολογίες όσων τις κοιτάνε. Πήρα μια καρέκλα απο τον κεντρικό πύργο των παρατημένων αντικειμένων και κάθησα να αγναντεύσω τον θάμνο που είχαν πέσει τα κόκκινα φώτα, ποιός ξέρει για ποιόν λόγο ή συμβολισμό. Ξεκίνησα να μιλάω ακατάπαυστα, ρευστά, άρρηκτα συνδεδεμένα με τίποτα απολύτως, ίσως μόνο το φεγγάρι που έβλεπα πάνω απο το κεφάλι μου μέσα στην σκοτεινίλα του ουρανού της Αθήνας.


Μερικές γραμμές πιάνου που ρέμβαζαν πέρασαν αριστερά και δεξιά μου ζητώντας συγνώμη για τον ήχο που κάνουν οι μάγισσες όταν καίγεται η σάρκα τους. Κακό χιούμορ, ίσως.




Κάποιος μεθυσμένος παραληρούσε, αμφιβάλλω πως πιο έντονα απο μένα.

Και η ξεχασμένη γραμμή ανάμεσα στο πέρασμα -της φωνής και της ηλικίας- δεν λέει να σβήσει και θα χωρίζει για πάντα σε δύο αταίριαστα, διαιρεμένα κύματα πράξεων τα χρόνια με σκοπό μόνο αβέβαιο, άρρωστο, αφελές, αδιαίρετο μέλλον.