Synesthesia

-> Royksopp - What else is there? (rapidshare download)
-> (Άν γίνει το link broken...)


Μερικές φορές κάθομαι και μεταφράζω σε γραφή ό,τι ακούω. Βάζω ένα κομμάτι και κάνω την μελωδία λέξεις. Ούτως ή άλλως η μουσική με στοιχειώνει, με ακολουθεί παντού και πάντα και αν όχι οτιδήποτε άλλο, είναι σίγουρα ένα πράγμα που διατηρώ να το κάνω ασταμάτητα, και αέναο ακόμα δεν το βαριέμαι ποτέ. Είναι όπως άλλοι έχουν σε αυτό το βαθμό αγάπη για ταινίες, βιβλία, ή κάτι πιο αντισυμβατικό να μεταφέρει για αυτούς στιγμές, πρόσωπα και α-λήθει-ες.
Αυτό είναι η μετάφρασή μου στο What Else Is There?, μακράν το καλύτερο και ατμοσφαιρικότερο κομμάτι των Royksopp. Είναι ωραίο να ψάχνεις για συναισθησία μέσα απο συγχρονισμό και το κείμενο γράφτηκε ακριβώς με αυτό το κριτήριο· επομένως νομίζω πως η ουσία του είναι η ταυτόχρονη ακρόαση με ανάγνωση, για αυτό και δίνω το κομμάτι. Και φυσικά, παραπάνω απο ευπρόσδεκτες και άλλες μεταφράσεις.

(σ.σ.: Το τελευταίο μέρος του κειμένου γράφτηκε βάσει της full version από τον δίσκο, με την "έξοδο" στο τέλος, για αυτό και το youtube link δεν είναι του official video)

---

21


Οι κραυγές των διαμελισμών αντηχούν όσο δυνατά όσο και τα καρφιά όταν μπαίνουν στα κόκκαλα. Πετάμε πάνω απο ορίζοντες και πίνουμε το νερό της λήθης απο πηγές απαγορευμένες, θάβουμε βίαια ζωντανές τις συνειδήσεις μας γιατί τις πυρακτώσαμε μέχρι να πεθάνουν. Οι δρόμοι μας έρχονται σε άπειρα σταυροδρόμια που διασταυρώνονται σε ένα άπειρο μέτρο, χωρίς γεωμετρία, χωρίς γήινα συναισθήματα, χωρίς οίκτο παρ’ όλο που μας κοιτούσαν απορρημένα και αθώα, ζητώντας μια απάντηση για αυτό που δεν μπορεί να απαντηθεί, μήτε να ερωτηθεί.

Όλη μας η ιστορία κύκλοι εμμονικοί, απο τις ίδιες λέξεις, τα ίδια ρήγματα με τα ίδια χρώματα επιθανάτιας ανάσας. Μαυρίλα.



Και η ροή των μπουκαλιών με το αλκοόλ δεν μπορεί να σταματήσει, ρέει πλέον με λυγμούς και καλύπτει αποστάσεις που έχουν κουραστεί πια, μόνο γεράματα φέρνουν και σιγανά κουρασμένα κλάμματα μαζί με κάλυκες γνώριμους, αποτρόπαιους ακριβώς για αυτόν τον λόγο. Όσο δεν κλείσουμε τα αναίμακτα πού σε αληθινά δωμάτια, δεν θα μπορέσουμε να ξαναπετάξουμε, ούτε καν με τα τσαλακωμένα χαρτιά που γράφουμε τις αναμνήσεις μας και ύστερα τα πετάμε ή τα κάνουμε καραβάκια και τα καίμε (τι όμορφα που καίγονται τα ερωτήματα και τα αδειανά μάτια μας πάνω στο νερό!). Τόσο θα συνεχίζεται η στοιχειωμένη μελωδία, τα μεταλλικά καπάκια στους δρόμους και τα καφέ που συχνάζαμε όταν ακόμα γνωρίζαμε τι θα πεί πορφυρό.

.

..

...

....

.....

Πετάω, ελαφρύς, ελαφρύτερος απο τον αέρα, την συνείδηση των σκυλιών και των αγίων τρελών, ελαφρύτερος απο το γέλιο, ελαφρύτερος απο την πιο στοιχειώδη εκδίκηση των ήχων που σου ψιθύρισα πρίν κοιμηθώ, ελαφρύτερος απο 21 γραμμάρια.