Tuesday, January 20, 2009

He has Left us Alone but Sometimes, Shafts of Light Still Grace the Corners of our Rooms


(μετάφραση απο: Porcupine Tree - Collapse The Light Into Earth
)



Τόσες πολλές λέξεις δεν χωράνε μέσα σε μια παλιά ντουλάπα που βρίσκεσαι εσύ, τα παιδικά μου παιχνίδια, τα πιο όμορφα σκεπάσματα που φοράω όταν κοιμάμαι στον ύπνο μου, λίγα ασπρισμένα χρώματα απο φωτογραφίες και κουτιά με πολλά όνειρα και τρύπες για να αναπνέουν, αδύναμα και νωχελικά. Δεν θα κουνήσω την αργή μου μοίρα για το καλύτερο αύριο, ούτε θα αφήσω την λατρεία του χρόνου να με αφήσει αμίλητο, ακίνητο, βαλσαμωμένο. Και οι διαθλάσεις απο ό,τι ποτέ θέλησα, θα με αφήσουν ήσυχο, ήρεμο. Γεμάτο γαλήνη.


Λίγες σταγόνες ήλιου θα διαπεράσουν σύννεφα στον ουρανό και αφήνοντας πίσω τα ίχνη τους θα ζεστάνουν ελαφρά το πρόσωπό μου, και τον υγρό άδειο δρόμο, ο οποίος ξεχύνεται με όλη την αγάπη που αναπνέουν αυτά - εκεί θα ζητήσω και εγώ την πιο κρυφή μου χάρη και θα την κρατήσω στην αγκαλιά μου μέχρι να ξαναγίνει μέρα και δροσερό πρωινό.



Ίσως να ψάξω για κάποια περίεργη λύτρωση απο το σφίξιμο στην καρδιά που μου προκαλεί η ιερή μελαγχολία της περιπλάνησής μου. Και ίσως περιμένω την άνοιξη, ίσως και όχι, ίσως το φώς να μου γεμίσει την καρδιά και να περπατήσω πάνω σε μικρές, απίστευτα μικρές αμμώδεις αναμνήσεις που συμπυκνώνουν ήλιο, κόκκινα λουλούδια, μώβ απογεύματα, νωχελικά σωματίδια που δεν βιάζονται να φτάσουν στον χαοτικό προορισμό τους.... Και την ταχύτητα των σκέψεων, του δρόμου, του fade out, του φιλιού, του περπατήματος, της εισπνοής, της φωτισμένης ομίχλης, των αλλαγών των εικόνων, και ολοένα και ανεβάζω ταχύτητα προσπαθώντας να προλάβω το τίποτα, το άγνωστο, την χαρά και το γέλιο μου, και σχεδόν σκοντάφτοντας, γλιστρώντας, τρεκλίζοντας απο το τρέξιμο τα κυνηγάω, με κλειστά μάτια, ένα χαμόγελο στην ψυχή μου και την νύχτα της λύπης πίσω μου.
Δεν ψήνομαι να με προφτάσει ξανά.

Monday, January 12, 2009

Remembrance

Τους Berg Sans Nipple τους πρωτοσυνάντησα σαν support στην όνειρο-που-βγήκε-αληθινό συναυλία των Cinematic Orchestra. Και τελικά κατέληξαν να είναι το καλύτερο σημείο της βραδιάς. Χωρίς σχεδόν κανείς στη αίθουσα του Gagarin να ήξερε έστω ένα κομμάτι τους, με το που γύριζε ο ένας εκ των δύο (!) αφήνοντας τα samples για να παίξει drums, απλά όλη η αίθουσα κουνιόταν στα grooves που έφτιαχνε.

Δεν ξέρω πώς έγινε να κάνω μέσω της μετάφρασης του κομματιού σύνδεση με την Ανάμνηση και να την περιγράψω τόσο ακριβώς για μένα με τόσο λίγα λόγια. Δεν θα αναλωθώ σε λεπτομέρειες, θα πώ μόνο οτι είχε να κάνει με το απίστευτο καλοκαίρι και την Biennial του 2007 (και όμως, κοντεύουν 2 χρόνια. απίστευτο.), και συγκεκριμένα με ένα "δωμάτιο" (ανοιχτός χώρος ήταν) που λειτουργούσε σαν έκθεμα. Ήταν απο τα πιο απίστευτα πράγματα που έχω βιώσει ποτέ μου. Και νομίζω και όσοι ήταν μαζί εκείνη την μέρα.

Όπως και την προηγούμενη φορά, το κείμενο βασίζεται στο κομμάτι.
->Berg Sans Nipple - A New Soul
->Alternate Youtube Link
(το κομμάτι ξεκινάει στο 0.47 στο 'tube, πολύ καλό video παρεπιπτόντως.)




Ανάμνηση.


















Ένα παλιό υπόστεγο ήταν η αφορμή να τελειώσει το παιδικό, ημι-εφηβικό πάρτυ με τα ξεχασμένα και ξεφτισμένα μπαλόνια, κομφετί και χρώματα. Περπατώ παρατηρώντας τις αφίσες που χαμένες στον χρόνο, σαν ξεβαμμένα μωσαϊκά στέκουν αλωνίζοντας τις ψυχές και τις σημειολογίες όσων τις κοιτάνε. Πήρα μια καρέκλα απο τον κεντρικό πύργο των παρατημένων αντικειμένων και κάθησα να αγναντεύσω τον θάμνο που είχαν πέσει τα κόκκινα φώτα, ποιός ξέρει για ποιόν λόγο ή συμβολισμό. Ξεκίνησα να μιλάω ακατάπαυστα, ρευστά, άρρηκτα συνδεδεμένα με τίποτα απολύτως, ίσως μόνο το φεγγάρι που έβλεπα πάνω απο το κεφάλι μου μέσα στην σκοτεινίλα του ουρανού της Αθήνας.



Μερικές γραμμές πιάνου που ρέμβαζαν πέρασαν αριστερά και δεξιά μου ζητώντας συγνώμη για τον ήχο που κάνουν οι μάγισσες όταν καίγεται η σάρκα τους. Κακό χιούμορ, ίσως.




Κάποιος μεθυσμένος παραληρούσε, αμφιβάλλω πως πιο έντονα απο μένα.

Και η ξεχασμένη γραμμή ανάμεσα στο πέρασμα -της φωνής και της ηλικίας- δεν λέει να σβήσει και θα χωρίζει για πάντα σε δύο αταίριαστα, διαιρεμένα κύματα πράξεων τα χρόνια με σκοπό μόνο αβέβαιο, άρρωστο, αφελές, αδιαίρετο μέλλον.

Friday, January 2, 2009

Σύνδρομο Πρωτοχρονιάτικης Κατάθλιψης. Και άλλα.

Και κάθε φορά, όταν έρχονται οι τελευταίες μέρες, αναρωτιέμαι,

όλες οι συλλαβές που χάρισες
τα χαμόγελα
οι χτύποι στο στέρνο
οι γαλάζιοι, απέραντοι ουρανοί
τα μοναχικά ξημερώματα
τα ξημερώματα μαζί
οι μικρές αλήθειες
οι μεθυσμένες λέξεις που κράτησες
τα αντίο
τα πανέμορφα περπατήματα
τα σημεία του σώματος που ακούμπησαν
η μυρωδιά της στον αέρα
τα άδικα δάκρυα
όσες φορές βλέπω την εικόνα της με κλειστά μάτια
η υπομονή
η προσμονή
η απογοήτευση
η δικαίωση
οι όμορφες αμηχανίες
οι σιωπές
η αναμνήσεις των κινήσεων
οι φόβοι
οι φωτογραφίες που κοιτάς ξανά και ξανά
όσα έγραψες
όσα είπε η καρδιά εκείνες τις στιγμές
η μουσική που ταυτίστηκε
οι πιο μικροί ανασασμοί
όσα ψιθυρίστηκαν

όλα τα χάρτινα, πολύχρωμα όνειρα



είχαν τελικα καμία σημασία?

Thursday, January 1, 2009

All of a sudden, I miss everyone.

Αν μπορούσα, θα το είχα γράψει εγώ, και θα το είχα γράψει τώρα.



"Θα 'ρθει καιρός που θα σπάσω την πόρτα
κι καρδιά μου στο φως θα χιμήξει.

θα φύγω μακριά, θα πετάξω ψηλά
·
θα πετάω σε ασύλληπτα ύψη.

Kαι τότε πια δε μπορεί:
Αυτή η φτηνή, αυτή η χλωμή,
η τιποτένια μου θλίψη
θα μείνει ορφανή
θα γυρνάει σα τρελή,
θα ζητάει να με βρει
και δε θα με βρίσκει.

Κι ούτε πρόκειται ελπίζω ποτέ να μου λείψει.
Δεν πρόκειται, ελπίζω, ποτέ να μου λείψει."