Πάντα έτσι θυμάμαι τα θραύσματα, περπατώντας, να άλλος ένας λόγος.
Ονειρεύτηκα πως βρήκα το όνειρο που αποθηκεύονται ή εμείς αντλούμε τις μελωδίες που ακούμε όταν κοιμόμαστε και μετά τις ξεχνάμε... Λάθος, ονειρεύτηκα τον λόγο που τις ακούμε, νομίζω πως είχε σχέση με το οτι τις παίρνουμε απο κάπου απο εκεί μέσα, και γιατί τις ξεχνάς μετά, έμαθα ακόμα και πώς να μην τις ξεχάσεις. Αλλά το ξέχασα. Άνθρωποι που περνούσαν απο μπροστά μου και μιλούσαμε, περίεργες λεωφόρους και δωμάτια, πόλεις με κτίρια που αν έμπαινες μέσα τους εισχωρούσες σε μια ιστορία και ποιός ξέρει πώς έβγαινες μετά. Ένα λεωφορείο με έβγαλε καταλάθος σε ένα ξένο και απόμερο μέρος, και με οδήγησαν συμπτώσεις σε συναπαντήματα και σε ασπρόμαυρα γεγονότα, περαστικές μαύρες μορφές διέσχισαν βιαστικά τοίχους και έστριψαν γωνίες, και ονόματα οδών με κυνηγούσαν κρατώντας με αιχμάλωτο σε ένα σύστημα δρόμων, με δόλωμα ένα πάρκο στην μέση του πουθενά, κάνοντας αέναο παιχνίδι με τις αναμνήσεις μου, την ανάσα μου, τον προσανατολισμό μου και αφού έτρεχα για ώρα μια χαμένη και ξεχασμένη σκουριασμένη παιδική χαρά με απείλησε λίγο πρίν εγκαταλείψω τα ξεγελασμένα σοκάκια. Ή συνέβησαν στα αλήθεια αυτά? Πώς έφτασα εδώ και γράφω? Πώς τα θυμάμαι όλα αυτά?
123, άφησε με να μπώ μέσα, μητέρα, γέλιο, G7, Κωνσταντινουπόλεως, ευχαριστώ ό,τι και αν είστε, αδιέξοδο, proletariaticum, Thibaut De Castries, νυχτοπαρωρίτες, ακαταληψίες, Αλίκη, συμπτώσεις, αδιέξοδο, οπτική μόλυνση, πινακίδες, παραμόρφωση, λέπρα, εξαφάνιση, αηδία, ιδιοφυία, Τ., υποκειμενικότητα εμπειριών, αναδρομική νοθεία, διαφορά τιμών, διασπορά, hollow point, πυρηνικό ολοκαύτωμα, μεταπληροφορία, λίστες, σουπερμάρκετ, ουρές, μετάλλαξη, mainstream, walkstream, φάση έχει.