...Οg ég fæ blóðnasir, en ég stend alltaf up...

Πάντα έτσι είναι. Πάντα έτσι είναι. Απολήξεις νεύρων καυτηριασμένες, έχουν παίξει τον ρόλο τους, έχει τελειώσει το σκηνικό, η ιστορία. Τελικά πόσα πράγματα σου μένουν, πόσα είναι αληθινά? Αφήνεις πίσω σου αναλογικές μνήμες, δηλαδή άπειρης διάρκειας, παρ' όλο που ανήκουν σε πεπερασμένο χρόνο. Άπειρη διάρκεια, άπειρη διασπορά, άπειρη αλήθεια, άπειρες στιγμές.

Πάντα έτσι είναι. Μένει ένα χαμόγελο αχνό που παλεύεις και ορκίζεσαι οτι είναι αληθινό και απο μέσα σου, και θα έκανες τα πάντα για να το αποδείξεις, για εσένα μάλλον εν τέλει περισσότερο απο ο,τι για τους άλλους. Είναι αλήθεια, είναι αλήθεια, είναι αλήθεια, είναι...... ψυχαναγκαστικές σκέψεις με γεμίζουν και δεν με αφήνουν να κοιτάξω αυτό που βλέπω μπροστά μου, είμαι σε άλλον κόσμο και ακούω κάθε λέξη της παράστασης, που κρύβει απο πίσω άλλη μια λέξη που λέει μια άλλη ιστορία παράλληλα, την δικιά μου, κάθε κίνηση αποκαλύπτει μια άλλη κίνηση που ξέρω, που γνωρίζω βασανιστικά καλά, εγώ την ανάγκασα να βγεί και να φανερωθεί... Το σύρσιμο της καρέκλας = το σύρσιμο αγκιστριού πάνω στο δέρμα, το άγγιγμα και η έλξη = το μεταλλικό, αηδιαστικό ψιθύρισμα της μοναξιάς μου, οι διάλογοι και η απαγγελία = οι συνεχείς φωνές που με σκαλίζουν και με πλάθουν αηδιαστικά τέλειο.

Πάντα έτσι είναι. Και όταν ακούς πλέον τα χνάρια της σκουριάς να σέρνονται απο πίσω, αυξάνεις ταχύτητα και δεν τολμάς να κοιτάξεις πίσω - γιατί ξέρεις οτι θα δείς αυτά που σε κυνηγάνε, που τα βάζεις εσύ ο ίδιος να καραδοκούν πίσω απο εκεί που ξέρεις, και πρίν στρίψεις στην αναπόφευκτη γωνία που σε περιμένουν νιώθεις ήδη τις ανάσες τους στην φάτσα σου που παλεύει να κοιτά σε άλλη κατεύθυνση.

Πάντα έτσι είναι. Ο τρόμος του να αφήνεις, ελεύθερα, γιατί λές πώς φοβάσαι για να την πάρτη του, αλλά στην πραγματικότητα μόνο για την πάρτη σου σκέφτεσαι γιατί φοβάσαι να μείνεις χωρίς αυτό και την αλλαγή που θα έρθει. ("-What was that word that lets you know time is happening? -Change. -Oh. I was afraid of that.") Φοβόμαστε κάθε αλλαγή, φοβόμαστε να χάσουμε πράγματα μοναδικά που αγαπάμε, και εν τέλει ίσως για αυτό και να τα χάνουμε.

Ψάχνω και ελπίζω να βρώ την δύναμη να αφήσω οριστικά και με αγάπη όσα είναι να αφήσω και όσα θα αναγκαστώ να αφήσω. Και αν ποτέ έκανα ο,τιδήποτε σε κάποιον, ασήμαντο ή σημαντικό, λυπηρό ή κακό, ζητώ συγνώμη, δεν το ήθελα. Ό,τι υπάρχει στην καρδιά μου και το αγαπώ δεν αλλάζει και αφήνει πάντα εκεί ό,τι πιο όμορφο μου δώθηκε απο αυτό, και μακάρι να μπορούσα να δώσω με κάποια αίσθηση, οπτική, ακουστική, οποιαδήποτε αυτό που νιώθω - αν υπάρχει και αν υπήρξε ποτέ.