Κάθομαι βαθειά ακάθαρτος και κοιτάω ράφια με βιβλία και ακούω. Το The Empyrean αλλά στην ουσία ακούω κάτι πολύ πιο μέσα και εξώτερο αυτού, κάτι που περιέχει υπερβολικά πολλά χρόνια και πόνο και έχει κουραστεί απο την ύπαρξη του, το είναι, την απειρότητα που έχει αντιστραφεί με την ανυπαρξία, την ελευθερία που έχει μπερδευτεί με την στενοχώρια. Και έχει πάψει να μιλάει γιατί απλά δεν έχει όρεξη και δύναμη.
Είμαι εξαντλημένος. Απο τον θυμό μου, απο τις απροσδιόριστες ψυχοφθορές και συμπεριφορές μου, απο το οτι δεν χωράω και όλο και στενεύω ανάμεσα σε διάφανους τοίχους πρέσας. Μου είναι δύσκολο όχι μόνο να σου μιλήσω, αλλά ακόμα και να σου χαμογελάσω. Δεν ξέρω αν καν σ' εμένα έχω χαμογελάσει εδώ και καιρό. Θέλω να κλάψω ωκεανούς, αλλά τα κρατάω για το βράδυ για τους Mono. Δεν έχω γιατί, έχω μόνο γύμνια και μεγάλους μαύρους κύκλους κάτω απο τα μάτια, έχω συμπαγές μολύβι στην καρδιά και στις άκρες του στόματός μου. Έχω δύο ηχεία που το ένα βγάζει σπαστικό θόρυβο ανά διαστήματα και μουσική που γεμίζει το δωμάτιο και μου λέει λέξεις. Έχω βιβλία που έχω λιώσει και αγαπώ. Έχω ένα ρολόι σε σχήμα τσαγιέρας στον τοίχο, το ίδιο εδώ και 10 χρόνια, που πάει 10 λεπτά μπροστά και δεν καταλαβαίνει τι του λέω, ούτε τι του ζητάω να μου δείχνει. Έχω έναν ουρανό με σύννεφα που απο μικρός κοιτάω αντί να κάνω τα μαθήματά μου και νομίζω πως ποτέ δεν ξεκόλλησα απο αυτά.
Και τώρα όλα είναι λίγο πιο ωραία, και όλα κάνουν κύκλους γύρω απο τον άξονά τους, και όπως η γή δεν σταματάει να είναι, αλλά σκοτεινιάζει και ξανανατέλλει, έτσι και εγώ στριφογυρνάω γύρω απο το ίδιο πράγμα, μια καταπακτή σκονισμένη που έχω χάσει το κλειδί και με βγάζει έξω. ΕΞΩ. ΕΞΩ.
Κάποιος, κάτι. Παρακαλώ.
Μικρές νότες σκορπάνε σκυφτές γύρω μου, το τρέμολό τους ή τις βυθίζει αργά αργά σε νερό ή τις ανυψώνει μέχρι να χαθούν. Ανυψώνω τα χέρια μου μπάς και βγώ απο αυτόν τον βούρκο που πνίγω τον εαυτό μου κάθε φορά.
It's not the way I go. It's NOT The Way I Go.
Subscribe to:
Posts (Atom)
