ΝερόΎψοςΣκοινίΕπιλογήΑέραςΓαλήνη
Ξυπνάω σε νερό, τόνους νερού και γύρω μου επικρατούν φιλτραρισμένοι ήχοι χειλιών που χαμογελάνε και του καλοκαιριού σκαλωμένου στον σβέρκο και λαιμό. Ήχοι απο υπόγεια και υποσχέσεις απο ευχάριστες νυχτοφοβίες. Τάματα της νύχτας και άλλες προκαταλήψεις θανάτου και χαζών συνθηκών.
Πώς γελάς γελοία, όπως όταν ακούς να σου λένε κάτι που ντρέπεσαι; Πώς ορμάς στις υποσχέσεις σου που αγαπάς να μην τηρείς, πώς ακουμπάς με τον μεγαλύτερο αναστεναγμό στην πιο ίσια κίτρινη λάμπα που δεν θα σου πει ψέματα, ούτε αλήθειες, λίγες μείχιες και νωπές σκέψεις. Λυγμοί που κρατάς για άλλη μέρα και άλλο τραγούδι. Άλλα χέρια που κρατάνε πια το δικό σου και άλλα που σε αφήσαν και χωρίζουν την τεράστια θάλασσα σε δύο απέραντα κενά. Μνήμης. Αέρα. Το ίδιο είναι. Θυμάμαι ανασαίνοντας.
Θυμάσαι σκυφτά; Θυμάμαι αδιάφορα. Θυμάμαι δωροδοκώντας ανέμους για λίγη τροφή χαμόγελου. Συνήθως δίνουν αποκαΐδια και αποφάγια. Σκόνη σε κουτί. Γάλα σε σκόνη. Σούπα σε σκόνη. Οι αναμνήσεις μου σε σκόνη. Πάνω σε ένα ράφι. Οι δικιές σου σε φωτογραφίες.
Μέθεξη της διάθεσής μου, δεν υποσχέθηκα να 'μαι καλά για πλάκα, δεν υποσχέθηκα για να πείσω τον εαυτό μου. Αλλά το κείμενο έχει άλλη γνώμη και λέει οτι λέω ψέματα. Λέω όμως για μένα και λέω πως δεν με νοιάζει γιατί χαμογελάω. Και ανεβαίνω πάνω σε ένα τεράστιο κόκκινο σκοινί που κουνιέται και πάλλεται απο ουρανό. Μέσ' απ' την καταπακτή, μέσα απο τις κουρτίνες. Και το κρατάει ο χλωμός παλιός γνωστός με την χαλασμένη λάμπα και το απογειωμένο του αερόστατο. Και με αφήνει ευγενικά να οδηγήσω. Όταν ξημερώνει και είμαι κρυστάλλινος, σπάω απο την αυγή και την κατάρα και αφήνομαι σε ουρανούς και μελλοντικά πετάγματα. Το σκοινί είναι και για να κάνεις ελεύθερη πτώση χαμογελώντας, όχι μόνο για την κρεμάλα και την διδαχή του να αυτοδαμάζεσαι.
(This cat is a landmine. This image is a link.)
ΠαλάμεςΠρόσωποΧαμόγελο
Το κόκκινο δεν μπορεί να με απειλήσει άλλο. Ανοίγω το στόμα μου για να αναπνεύσω και ξανά, ψάχνω το τελευταίο γρανάζι. Συλλογή περίτεχνη πια απο τελευταία γρανάζια. Ξέχωρα τα φτερά, προσφορά του καταστήματος.
"Και τα λόγια της ήταν... ήταν σαν τα παιδιά που έρχονται και λένε 'δεν σ'αγαπάω πια' γιατί νιώθουν οτι τους έκανες άσχημα και θέλουν να κάνουν και εσένα άσχημα. Αλλά εσύ δεν έχεις μερικές φορές το θάρρος να ξέρεις οτι δεν το εννοούν και αν και γελάς, έχεις πληγωθεί. Και ήταν τόσο παιδικό. Ήταν το 'δεν σ'αγαπάω άλλο' της. Σαν παιδί, με την κακία του ανεκπλήρωτου και της προσωπικής αυτοτιμωρίας. Και δεν το κατάλαβα αμέσως, αλλά με πόνεσε και έκαψε κάτι. 'Το αξίζεις', είπε. Και κατευθύνθηκε ο καθένας στην δική του έρημο και συμβολισμούς του κόσμου".
Και με περιτριγυρίζει η δίψα για το λάθος και το πέταγμα και την άγρια χαρά και τον άνεμο και το χαμόγελο των κλειστών ματιών.
Και για τον κίνδυνο του Λύκου. Και την ανάγκη του κλάματος και της ευτυχίας. Και του καψίματος στην καρδιά. Και των πεταλούδων στο στομάχι. Και οι δαίμονες. Και οι λυπηρές φωτογραφίες. Και οι χαρούμενες. Και τα ακυκλοφόρητα. Τα ατιτλοφόρητα. Οι τελευταίες φορές. Η ενδελέχεια. Η αίσθηση του γεμίζω και του τρέμω απο Αλήθεια Ψυχή Άγγιγμα Ένταση. Οι λέξεις που ίπτανται γύρω απο το κεφάλι μου. Η δίψα του να διψάω.
Μετράω ώς το αγαπημένο μου μέρος, τα χέρια που τυλίγω προς τα πάνω, το παρελθόν μου
μέχρι το ευγενικό μου χαμόγελο
μέχρι το λήμμα που αγαπώ
μέχρι την τύχη που διάλεξα και το άπλωμα των άσπρων γραμμών του δρόμου
μέχρι την πιο βαθειά μου ανάσα
μέχρι την λέξη που σε αγγίζει
μέχρι την μουσική αδιαιρεσία και λευκότητα
μέχρι την αποκάλυψηφωςαγαπώκαλοκαίριθέλωύπαρξη
μέχρι να μην μπορώ να βρώ άλλες λέξεις για αυτό που με τυλίγει στην φόρα μου για εκεί που ανήκω.
Φτού και βγαίνω.
