Και τίποτα δεν με φέρνει ξανά πίσω στην αιματηρή και άπειρη ανατολή περισσότερο από 16 απλά βήματα. Και όλα σε περιλαμβάνουν. Και όλα με τυλίγουν και με ανασηκώνουν και σε περιπλέκουν και σε αναδομούν, σε απογυμνώνουν από δέρματα παραισθήσεων και κακών εποχών και θανάτων. Η αλήθεια πάντα διαπερνά όλη τη σκέψη και την ελεγεία δαιμόνων και αστερισμών που εκχέουν απομεινάρια ανθρώπων. Πες σε ποιά χωράφια μπορώ να σχηματίσω τις λέξεις για να σε καλέσω και θα σταθώ στη μέση ενός τεράστιου λιβαδιού με ένα δώρο και με το δεξί χέρι στον αριστερό ώμο. Και θα φιλήσω την πρωινή δροσιά και την ελάχιστη απόσταση δύο σωμάτων σε ακινησία. Με τεντωμένα άκρα και στέρνα που κοιτάνε ουρανό.
Δεν άλλαξα την αναπνοή μου για άσθμα με ίσως. Δεν τέντωσα ώχρα για να περνάω άσκοπες μέρες σε καμβάδες με τη μορφή σου μέσα. Βαριανασαίνοντας όμως ξεκινάω πρωινά και μερικές λέξεις που φεύγουν από το στόμα σε ομοφωνία με παλιούς περιπάτους σε αναίμακτους δρόμους.
Αν όλες οι κινήσεις καταγραφόντουσαν ο χάρτης που θα έπαιρνα θα ήταν ο δικός σου.
Αν όλες οι εικόνες εξαφανιζόντουσαν για πιο ζεστά κλίματα θα μετακόμιζα μουρμουρώντας στίχους που τις αποτύπωσαν. Αν τα ραδιόφωνα έπαιζαν στατικό θόρυβο θα έβρισκα τον πιο λευκό για να θυμάμαι σιγοτραγουδώντας. Και αν το περπάτημά μου με βγάλει ποτέ πουθενά, αυτό θα είναι στη δικιά μου, αληθινή Καντάθ. Αυτή που έχει εσένα μέσα.
Αν όλες οι εικόνες εξαφανιζόντουσαν για πιο ζεστά κλίματα θα μετακόμιζα μουρμουρώντας στίχους που τις αποτύπωσαν. Αν τα ραδιόφωνα έπαιζαν στατικό θόρυβο θα έβρισκα τον πιο λευκό για να θυμάμαι σιγοτραγουδώντας. Και αν το περπάτημά μου με βγάλει ποτέ πουθενά, αυτό θα είναι στη δικιά μου, αληθινή Καντάθ. Αυτή που έχει εσένα μέσα.
