Οι ίδιες εμμονικές μελωδίες θα τρέξουν να αναδιπλωθούν σε πυκνότητες άυλες και με μάζα πολλαπλάσια του βάρους τους. Θα καλύψουν τις σκιές που σήκωσε ο ανήσυχος ύπνος, θα μείνουν εκεί μέχρι να τα διώξει ο ίδιος ο κορεσμός τους. Και με ξύπνημα χειμώνα θα μου θυμίσουν αυτά που χάνω και που με κάνουν να σφίξω τα νύχια μου στο δέρμα, τα δόντια στη γνάθο, το κεφάλι στο αιωρούμενο τίποτα από πάνω μου.
Και απλώνοντας το χέρι να αγγίξω το κενό θα λάβω την ίδια απάντηση που έλαβα και κάθε φορά που προσευχήθηκα με άδεια χέρια και κενό στην καρδιά.
Δεν έχει αρχή. Δεν έχει τέλος. Δεν έχει ευτελή όραση ή κάποιο γλυκό ανάθεμα για χαμένους στην ομίχλη. Δεν έχει λύση για κλειστή όραση και για στέμματα χωρίς αλήθεια και αποδοχή. Δεν υπάρχει κάθαρση για όσους την ψάχνουν ως αναλγητικό.
Απλά. Είναι.
Και βαθειά, κάτω από τόνους υγρής σιγής οι αναμνήσεις συνεχίζουν να αλλάζουν πλευρό όσο δεν κοιτάω.
Photo by: www.eugenijusb.com
