Αυτή την στιγμή... δεν νομίζω οτι περιγράφεται εύκολα η εικόνα έξω. Δεν ξέρω αν μπορώ να μεταφέρω ικανοποιητικά έστω αυτό που βιώνω, το αφήνω περισσότερο ώς έναν φόρο τιμής.
Βιώνω την απόλυτη αντίθεση εικόνας - ήχου, και είναι πανέμορφο, με αφήνει άναυδο, ίσα που τολμώ να αναπνέω... Γιατί ο ουρανός ρίχνει τόνους χιόνι, με τον πιο ήρεμο, άηχο, αρμονικό τρόπο που μπορούσε να το κάνει... Παράλληλα, τα φώτα μοιάζουν δυνατότερα απο την ανάκλαση του άσπρου, και όλα φωτίζονται λίγο παραπάνω απο το κανονικό, δεν μοιάζει με νύχτα, ούτε με μέρα, είναι κάτι απίστευτα γλυκό ανάμεσα. Ένω δισεκατομμύρια κρυστάλλων πάγου διασκορπίζονται παντού (το έστρωσε μέσα σε μερικά λεπτά ακόμα και στην άσφαλτο απο κάτω) το μόνο που ακούγεται είναι το ελαφρύ, απαλό θρόισμα των φύλλων απο τον άνεμο, που δεν έχει καμία σχέση με το επιθετικό βουητό του δυνατού αέρα. Και ούτε περαστικός, ούτε μακρινό μηχανάκι ή αμάξι τολμούν να παραβιάσουν την απόλυτη ησυχία, σαν να σταμάτησαν όλα και να σκάλωσαν κοιτώντας το θέαμα, σαν να πάτησε κάποιος mute στο κλασικό υποτονικό ηχοτοπίο των 3 η ώρα το πρωί. Και εγώ απλά δεν χορταίνω να στέκομαι στο μπαλκόνι και να απολαμβάνω αυτό που ζώ, και μακάρι να το βίωσε οποιοσδήποτε άλλος, αυτήν την στιγμή, αυτήν την ηρεμία, την γαλήνη, την φωτεινότητα. Είναι απλά.... Πανέμορφο.
Ιερή σιωπή.
Sunday, February 17, 2008
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment