Η βροχή, οι αναμνήσεις, τα επίδοξα επίθετα περιγραφών διαφόρων ειδών, σχημάτων και ποιότητας, όλα απλά κουλτουριάρικες μπούρδες. Το νόημα είναι οτι δεν αντέχω άλλο. Δεν με ενδιαφέρει ποιός το διαβάζει, γιατί και αν θα αντέξει άλλη μια γκρίνια ως το τέλος, αλλά δεν αντέχω, δεν βρίσκω τίποτα απλά τίποτα, ούτε ένα μικρό κομμάτι χώμα να σταθώ, και αυτό που βρήκα και για λίγο δοκίμασα να τα χτίσω όλα πάνω του, και αυτό εξαφανίστηκε αφήνοντας απλά κενό, γκρίζο, αηδιαστικό, εμετικό κενό, ασθματική αναπνοή και κακό ύπνο. Δεν υπάρχει τίποτα που να μου πάει καλά, δεν βρίσκω νόημα σε τίποτα, δεν καταλαβαίνω γιατί συνεχίζω βλακωδώς στα ίδια ηλίθια μονοπάτια, όταν βλέπω τους μαλάκες να βρίσκουν όλη την γλύκα και ευχαρίστηση στην γαμημένη ζωή. Δεν αντέχω άλλο, δεν μπορώ άλλο να πιστεύω σε ένα άυλο και απροσδιόριστο δίκαιο, και να πράττω σύμφωνα με αυτό. Δεν μπορώ άλλο να τρώω μούτζες απο τα πάντα όταν δεν έκανα τίποτα για να αξίζω καμία απο αυτές. Δεν αντέχω άλλη μοναξιά ενώ είμαι ασφυκτικά περιτριγυρισμένος απο άτομα, και δεν αντέχω άλλη απογοήτευση απο πράγματα στα οποία εναποθέτω ελπίδες, αυτή την στιγμή τίποτα, μα τίποτα δεν έχει σημασία τίποτα μα τίποτα δεν έχει την παραμικρή στάλα της δικαίωσης ή της θετικότητας ή της ελπίδας. Δεν γίνεται για άλλη μια φορά αυτό το μικρό πράγμα, το μόνο που ζητάω τόσο να μην μου δίνεται χωρίς να μου παρθεί άδικα, με τόσο χλευαστικό τρόπο. Και όσο πιο πολύ κοιτάζω, τόσο πιο άδεια φαίνεται η ζωή μου, χειρότερα απο χάος, δεν κάνω τίποτα ουσιαστικό, τίποτα που πραγματικά να είναι σημαντικό, δεν μπορώ να νιώσω οτι ζώ γιατί πολύ απλά δεν έχω ζωή, απλά υπάρχω σωματικά σε έναν χώρο και το μόνο που μου έχει απομείνει είναι να προσπαθώ να συνεχίζω να υπάρχω σωματικά σε αυτόν, η ψυχρή επιβίωση. Θέλω τόσο πολύ όμως και να ζήσω, όχι μόνο να υπάρχω.
Θέλω απλά να κλείσω τα μάτια και να βρεθώ αλλού, μακριά, πολύ πολύ μακριά και ήρεμα.
Που είσαι? Σε χρειάζομαι.
