Η βροχή, οι αναμνήσεις, τα επίδοξα επίθετα περιγραφών διαφόρων ειδών, σχημάτων και ποιότητας, όλα απλά κουλτουριάρικες μπούρδες. Το νόημα είναι οτι δεν αντέχω άλλο. Δεν με ενδιαφέρει ποιός το διαβάζει, γιατί και αν θα αντέξει άλλη μια γκρίνια ως το τέλος, αλλά δεν αντέχω, δεν βρίσκω τίποτα απλά τίποτα, ούτε ένα μικρό κομμάτι χώμα να σταθώ, και αυτό που βρήκα και για λίγο δοκίμασα να τα χτίσω όλα πάνω του, και αυτό εξαφανίστηκε αφήνοντας απλά κενό, γκρίζο, αηδιαστικό, εμετικό κενό, ασθματική αναπνοή και κακό ύπνο. Δεν υπάρχει τίποτα που να μου πάει καλά, δεν βρίσκω νόημα σε τίποτα, δεν καταλαβαίνω γιατί συνεχίζω βλακωδώς στα ίδια ηλίθια μονοπάτια, όταν βλέπω τους μαλάκες να βρίσκουν όλη την γλύκα και ευχαρίστηση στην γαμημένη ζωή. Δεν αντέχω άλλο, δεν μπορώ άλλο να πιστεύω σε ένα άυλο και απροσδιόριστο δίκαιο, και να πράττω σύμφωνα με αυτό. Δεν μπορώ άλλο να τρώω μούτζες απο τα πάντα όταν δεν έκανα τίποτα για να αξίζω καμία απο αυτές. Δεν αντέχω άλλη μοναξιά ενώ είμαι ασφυκτικά περιτριγυρισμένος απο άτομα, και δεν αντέχω άλλη απογοήτευση απο πράγματα στα οποία εναποθέτω ελπίδες, αυτή την στιγμή τίποτα, μα τίποτα δεν έχει σημασία τίποτα μα τίποτα δεν έχει την παραμικρή στάλα της δικαίωσης ή της θετικότητας ή της ελπίδας. Δεν γίνεται για άλλη μια φορά αυτό το μικρό πράγμα, το μόνο που ζητάω τόσο να μην μου δίνεται χωρίς να μου παρθεί άδικα, με τόσο χλευαστικό τρόπο. Και όσο πιο πολύ κοιτάζω, τόσο πιο άδεια φαίνεται η ζωή μου, χειρότερα απο χάος, δεν κάνω τίποτα ουσιαστικό, τίποτα που πραγματικά να είναι σημαντικό, δεν μπορώ να νιώσω οτι ζώ γιατί πολύ απλά δεν έχω ζωή, απλά υπάρχω σωματικά σε έναν χώρο και το μόνο που μου έχει απομείνει είναι να προσπαθώ να συνεχίζω να υπάρχω σωματικά σε αυτόν, η ψυχρή επιβίωση. Θέλω τόσο πολύ όμως και να ζήσω, όχι μόνο να υπάρχω.
Θέλω απλά να κλείσω τα μάτια και να βρεθώ αλλού, μακριά, πολύ πολύ μακριά και ήρεμα.
Που είσαι? Σε χρειάζομαι.
8 comments:
α ρε ηρακλή. μην εξαρτάσαι ποτέ από ανρώπους. πάντα σε αφήνουν το έπαθα τόσες φορές για να το εμπαιδώσω.
εγώ νομίζω ότι πρέπει να βρεις κι εσύ μια μάσκα στα μέτρα σου και να χωθείς ενεργά στο ανθρώπινο καρναβάλι,κι ο ηισούς ακόμη θα φορούσε μία!
γιατί οι άνθρωποι δεν είναι νταντάδες για να φροντίζουν τις πληγές σου,το αντίθετο μάλλον
με φωτιά και με μαχαίρι πάνταο κοσμος προχωρεί,ντον'τ φοργκέτ
aa kai to zitoumeno den einai na kaneis kati simantiko
alla kati pou se gemizei
i sou aresei estw...
@ 1ο comment: Δεν εξαρτήθηκα απο κανέναν ολοκληρωτικά, και ποτέ άλλωστε δεν πίστεψα ούτε την εκδοχή που προτείνεις ούτε το αντίθετο, του να βασίζομαι ή να εμπιστεύομαι στο έπακρο κάποιον.
@ 2ο: Δεν γουστάρω μάσκες, και ποτέ δεν γούσταρα, και δεν νομίζω να είναι θέμα μάσκας ή σωστής υποκρισίας. Σωστών κινήσεων, ίσως, που και πάλι δεν είναι το ίδιο. Είμαι αυτός που είμαι, και αυτό δεν αναιρείται, αλλάζει μόνο. Και φυσικά ποτέ δεν ζήτησα απο τους άλλους να φροντίζουν τις πληγές μου, εγώ προσπαθώ να τις επουλώσω και να βοηθάω ή έστω να μην επιβαρύνω όσους ήδη έχουν.
@ 3ο: Δυστυχώς είναι, γιατί συμβαίνει να νιώθω οτι τα πράγματα που μου αρέσουν δεν με γεμίζουν, και ίσως αυτό εννοώ πιο πολύ: Δεν με ενδιαφέρει προφανώς να αφήσω ιστορία, αλλά να πράξω κάτι που στην ζωή μου θα έχει μια σημαντική θέση και θα μου λέει κάτι.
xekollaaaaaaaaaa
esu pisteueis se mia agnotita apo tin opoia diapneontai oi an8rwpines sheseis kai kala
gi'auto trws ta moutra sou
kai autoi oi xehwristoi
an8rwpoi gia tous opoious milas kai tous opoious agapas suni8ws tin parti tus skeftontai kai ohi pws na apalunoun tis pliges twn allwn
giouhouuuuuuuu gamoto
ela stin pragmatikotita!
Για την αγνότητα δεν μπορώ να απαντήσω κάτι, γιατί πολύ απλά δεν σκέφτηκα συνειδητά ποτέ έτσι. Σίγουρα προτιμώ να εμπιστεύομαι ανθρώπους, αλλά δεν είμαι τόσο στον κόσμο μου ώστε να μην κρατάω κάποιες ασφάλειες.
Τώρα για τα υπόλοιπα, σε παραπέμπω στην απάντηση μου ακριβώς απο πάνω.
το ολο σκηνικο μου θυμιζει την Εννοοια.Την Εννοια απο την οποια προφυλασεσσαι με καθε δυνατο τροπο, οπως οι χωριατες απο τους λυκους, τα δηλητηριωδη μανιταρια τις μεγαλες πολυεθνικες που επιτιθενται ανηλεως στα μπακαλικα της γειτονιας ,τον δολιο αρχιφυλακα που θα βαλει μπουρλοτο στα παντα για μερικα δολαρια και δε θα μετανοησει ποτε.Την Εννοια, το συνθημα γραμμενο στον τοιχο, την Εννοια που σε τρομαζει την Εννοια που σε ξαφνιαζει.
Go with the flow...
ο δλιος αρχιφυλακας χρονιος καταπιεστής της μικρής κοινωνιας ποτέ δε σ'ηκωσε το κεφάλι του να κοιτάξει την πενιχρή και διψασμένη ζωή τους. Αμετανόητος στη δολαρόσουπα του, κρίκος στην αλυσίαδα των κοινωνικών σχέσεων - αποστάσεων ασκούσε το καθήκον του κρατώντας όσο το δυνατόν πιο μακριά τους χωριάτες μεταξύ τους ώσπου μια "Μέρα" τόσο κοιμισμένοπς που ήταν ξαφνιάστηκε από τις αύξουσςες δονήσεις στην πόρτα του. Ήταν οι "χωριάτς"; Όχι φυσικά. Αυτοί κοιμόντουσαν "πιο" βαθειά. Ήταν μονάχα ο αέρας που του θύμιζε να μαζέψει τα ρούχα από την "απλώστρα" πριν τα πάρει μαζί του μέχρι τους ρακένδυτους Ινδονήσιους.
Λοιπόν Ηρακλη, ούτε οι Ιδονήσιοοι πήραν ποτέ τα ρούχα ούτε οι χωριάτες ξεσηκώθηκαν. "Το Καλό" περιμένει στη γωνιά να στη φέρει.
You'd better watch out...
Post a Comment