Ανταρκτική / Προσευχή: όχι είσαι.

Σήμερα λείπει πάλι. Κλείνω τα μάτια και κοιτάω τον ήλιο. Σήμερα λείπει πάλι. Κοιτάω τα μάτια και κλείνω τον ήλιο. Και εγώ θα μείνω εδώ να δίνω το χέρι στο κενό, να αναπνέω μισά, να σαπίζω λέξεις στο κεφάλι μου, να ευλογώ άδειες στέπες, να γεύομαι ξεραμένα τοπία, να ρωτάω για το πώς, για το πού για το τι κάνεις, και ύστερα να κοιτάω μια οθόνη κενή και να θυμάμαι πώς στο όνειρό μου χαμογελούσες. Δεν βρίσκω άδικο, αλλά δεν μπορώ να το βρώ πολύ καιρό τώρα. Και δεν θέλω να αγαπήσεις το κενό. Δεν θέλω να κοιτάω κενό, δεν θέλω να παγώνω στην αίσθηση του ήχου σου και στην γεύση του προσώπου σου.

Κάνε να μην αγγίζω το έδαφος όταν περπατάω

και τους ωκεανούς να ρέουν σαν ψυχή μεσ' απ' τα χέρια μου

Το φεγγάρι να χαράζει πάνω στα μαλλιά μου

Να ακούω την γαλήνη υποβρύχιων ήχων και παρηλίων.

Να περπατάω σε καταιγίδες που βρέχουν μέχρι τα κόκκαλά μου, με κολλημένα τα ρούχα στο δέρμα μου και να ασφυκτιώ για τεράστιους μακρινούς δρόμους σε λευκά τοπία και λεπτές πόλεις.

Και να Είσαι δίπλα μου.