VITRIOLVM

Δεν ξεριζώνεται δυστυχώς. Μόνο κρατιέται, και φυλάσσεται. Αλλά πονάει. Και μετουσιώνεται. Και σφίγγεται. Και σφίγγει. Φτου και βγαίνω, και δεν ειναι κανένας εκεί. Τους κατάπιε ο χρόνος που θρυμματίζει και ασελγεί στους επίμονους. Και η γραμμή λύγισε σε χίλια σημεία, χίλια κομμάτια αιωρούνται στο κενό σε συνθήκες επίμονης υγιεινής.

Και τελικά δεν πήγαμε στην παραλία.

Η λάμπα δρα σε ανύποπτους χρόνους. 

Τραβάω, δεν ξεριζώνω. Πάνω. Ασθμαίνω, ξαναναπνέω. Και η πόρτα ουρλιάζει να βγώ και να περπατήσω αυτόματα εκεί που είχα συνηθίσει. Και το κλειδί, μου έπεσε κάπου στην διαδρομή. Για ποιόν είναι πλέον το κείμενο; Σωριάζομαι στο κρεβάτι με αδράνεια μικρού παιδιού. Και άδειος, πολύ γεμάτος. με συναισθήματα που υψώνονται πολύ πάνω απο μένα. με κάνουν μαριονέτα, μίμο, διάτρητο. Και απο τις τρύπες μπαίνει βίαια και εισχωρεί. ς.
Θέλω μόνο να καθαρίσω. Δεν έχω πιά τι να μου θυμίζω.
Στοπ. Δεν κάνω διάλογο.

As below so above.

Visita Interiora Terrae Rectificando Invenies Occultum Lapidem Veram Medicinam

The pain. It is shapeless. We are your shapeless pain.

Σιωπή / Κάθαρση

Tο σώμα μου διπλώνεται και αφήνω ήλιο να περάσει μέσα απο τα κόκκαλα της πλάτης μου.

Μου το θυμίζω και κλείνω τα μάτια. Δεν έχω κάτι άλλο εκτός απο το αχνό χαμόγελο και την ανάσα μου. Και την χαλασμένη λάμπα που κρατούσα όταν τους υποδεχόμουν.