Trollvinter

Σήμερα ένιωσα σαν να ήρθε χειμώνας. Και να έφερε κάτι στο οποίο δεν ανήκω. Σαν να μην υπήρξε ποτέ φθινόπωρο. Ένιωσα σαν κάτι να με ταΐζει αναμνήσεις που έχω απωθήσει χωρίς να το ξέρω. Σαν να μου κάθεται ένα μεταλλικό αντικείμενο σφηνωμένο στο στομάχι.

Είναι η πρώτη φορά που δεν θέλω να τελειώσει το καλοκαίρι - και αυτό όχι από κάτι άλλο αλλά από κάποιον φόβο. Οτι σαν μικρό παιδί με φοβίζει το σκοτάδι και δεν θα 'χει πια φως.

Ή, έστω, οτι το σκοτάδι φέτος δεν θα είναι ευπρόσδεκτο.

carry me.

Όταν οι εμμονές χτυπάνε κόκκινο, δεν γίνεται δουλειά. Ιδίως όταν αυτές οι εμμονές κυκλοφορούν στον αέρα ανησυχητικά πολύ και για πολύ. Και τα πράγματα γύρω σου είναι σαν μια αδιανόητα μεγάλη μπαρουτοθήκη, με φυτίλια παντού. Βελάκια που οδηγούν από το ένα λήμμα του τεράστιου άρρωστου λεξικού που έχεις στο μυαλό στα ακριβώς ίδια κάθε φορά που έχουν οι τελευταίες σελίδες. Και μυρωδιές που αναδύονται από το πουθενά σε φέρνουν αδιαπραγμάτευτα, ντετερμινιστικά, αδυσώπυτα εκεί που δεν θέλεις να πας.

Και μικρογεγονότα. Και μικρές λέξεις που ψελλίστηκαν κατά λάθος. Ανάγνωση λάθος κειμένων. Ποιά είναι η ενδιάμεση κατάσταση? Πότε θα βρεθώ σε αυτήν?
Προξενώ κακό σε μένα με απανωτά αδιέξοδα από τύψεις επί τύψεων για τα απανωτά αδιέξοδα και για το κακό που προξενώ σε μένα. Και μέρα με τη μέρα νιώθω όλο και πιο ανυπόφορος και απογοητευτικός. Αν υπήρξε βήμα είναι το οτι δεν με ενδιαφέρει πια. Το αποδέχομαι, θες στοϊκά, θες αρμονικά, δεν είμαι σίγουρος. Για ελάχιστα πράγματα είμαι σίγουρος. Η αποφυγή είναι λύση, ή είναι απλά αποφυγή του απαραίτητου? Η αποφυγή της αποφυγής είναι θάρρος να αντιμετωπίσεις αυτά που πρέπει και δυνάμωμα ή είναι η βολική σκέψη για να στήσεις τελικά την εξαιρετική παγίδα στον εαυτό σου που κατασκεύαζες με το ημισφαίριο που τόσο καιρό σφύραγε αδιάφορο? Η αποφυγή της αποφυγής της αποφυγής είναι υπερβολική σκέψη, παράνοια και αν ναι πώς φεύγω από τη γαμιόλα?

Πόσες φορές θα ξεφύγω νοητικά από κάτι μόνο για να δω ξαφνικά την καινούρια πραγματικότητα να εξαφανίζεται και να αντικαθίσταται ξανά από κάτι που αρνιόμουν να δω? Δεν γίνεται να χωράει τόσος θυμός σε τόσο μικρό σώμα. Δεν γίνεται να χωράνε τόσες ανατροπές σε ένα σενάριο πραγματικότητας. Καταντάει αηδία. Καταντάει γελοίο. Καταντάει κατακρημνιστικό. Και ανούσιο. Και σε κάνει καχύποπτο, ψυχρό και απόμακρο. Μια πράξη μου χάνει τη σημασία της αν στους επόμενους 3 μήνες θα σημαίνει κάτι σημειολογικά αντιδιαμετρικό. Νιώθω σαν ένα εύθραστο σύστημα με υπερβολικά πολλές αρχικές συνθήκες. Με υπερβολικά πολλές κρούσεις για να ισορροπήσει. Ή τουλάχιστον, για να ισορροπήσει σύντομα.

Carry me for a little while; carry me for a little while.

Эхо

(η εικόνα παρμένη από το http://www.keaggy.com/iluvu/)

---

Από μικρός θυμάμαι μια σκηνή απο ένα παλιό ρώσικο παιδικό, στο οποίο ένα κοριτσάκι αφού εισχωρήσει στο δάσος, χάνεται, ανήμπορο να βρει τον δρόμο της επιστροφής (ανατριχιαστικά βασισμένο σε άπειρα τέτοια συμβάντα της εποχής). Και παρ' όλο που ήταν απίστευτα καλόκαρδο και είχε -προφανώς- καλό τέλος, μου έμεναν πάντα και για πάντα χαραγμένες αυτές οι στιγμές που το κοριτσάκι τριγυρνούσε απελπισμένα για να βρει κάποιον γνώριμο δρόμο, ενώ παράλληλα φώναζε για να ακουστεί και να ανταποκριθεί κάποιος, από κάπου, μάταια. Και η συγκεριμένη αίσθηση που μου έφερνε μου προκαλούσε έναν απίστευτο σπαραγμό. Αυτή η ιδέα, του βρίσκομαι μόνος σε ένα τεράστιο, ακατοίκητο και ακίνητο δάσος στο οποίο κανείς δεν υπάρχει και τίποτα εκτός απο εμένα. Και ούτε μπορώ να βρω ένα μονοπάτι εξόδου, και το χειρότερο, καμία κραυγή μου για βοήθεια δεν μπορεί να ακουστεί από ανθρώπους που ξέρω οτι είναι κάπου εκεί έξω.

Αυτό νομίζω νιώθω και όταν αισθάνομαι μόνος. Βαθειά, θεριστικά μόνος. Αυτή η κραυγή ψυχής προς κάπου που δεν υπάρχει τίποτα, παρά μόνο ακίνητα τοπία, που δεν φτάνει σε τίποτα που μπορεί να απαντήσει σε αυτήν. Και παραίτηση· θέλω απλά να κάτσω κάπου και να αφήσω ακίνητος, ανέκφραστος την βλάστηση και τις ημέρες να κάνουν τον κύκλο τους ενώ ξεχνιέμαι απο καιρούς και αγκαλιές που άλλοτε με θυμούνταν.