Skrik/Ανείπω(π)το

Στις ερεβώδεις μου ώρες παίρνουν φωτιά βαθειά θαμμένα αληθινά ψέματα, διατηρημένα στην διάφανη και εύφλεκτή τους φορμόλη. Και εγώ τυφλός ανάμεσα σε τυφλούς, αρνούμαι να τα αφήσω να φαίνονται μπροστά μου και τα ποδοπατώ, μέχρι να σβήσουν*, παίρνοντας μαζί τους φρέσκο χώμα απο αυτό που βρίσκω να πατήσω προχωρώντας, καίγοντας σχοινιά που με κρατάνε στα λογικά μου και με στηρίζουν όταν η βαρύτητα πάρει άλλη φορά. Ή μέχρι να ματώσουν τα πόδια μου, μαυρίσει το δέρμα μου και εξατμιστεί όλος ο κρύος ιδρώτας που με γλύφει όταν ουρλιάζουν γελώντας λύκοι μέσα μου.

(*Ποτέ δεν σβήνουν οριστικά. Σιγοκαίνε σε μπορεί και μήπως, σε φόβους και γλώσσες που γλύφουν ανατριχιαστικά και δηλητηριασμένα, και όλοι εμείς οι τυφλοί χορεύουμε στα κάρβουνα ενώ οι λύκοι γύρω βλέπουν και γελούν ουρλιάζοντας μανιασμένα)

Ανασαίνω βαριά, και μου έρχεται να βυθίσω τα χέρια στην πλάτη μου και να ανοίξω το δέρμα μου στα δύο και να φανερώσω ό,τι είναι απο κάτω, να το αγγίξω και να το απογυμνώσω απο την κάλυψη του καμπυλωμένου και σιωπηλού σώματός μου. Οι πιο φάλτσες και λάθος μελωδίες γεμίζουν τον αέρα που καταναλώνω, απλώνοντας αναθυμιάσεις. Ψεύτες μου επαναλαμβάνουν χωρίς σταματημό δηλητηριώδεις υπενθυμίσεις μέσα απο φρενήρεις αρθρώσεις, άρθρα και συριγμούς.

Τα σταματημένα μου αντίο επιταχύνουν μετά απο πολύ καιρό και κάνουν λανθάνουσα πορεία σε χλωμές νύχτες απο λιωμένο σίδερο που έκαψε χωράφια και σάρκα στο πέρασμά του. Ορυχεία φυλάνε τα άσπρα μου μυστικά και λουλούδια ανθισμένα ανάμεσα απο κλωστές και απαλά υφάσματα (βελούδο) που μιλάνε ανύψωση και αρχέγονα σχήματα αφύπνισης.
Ανοίγω τα μάτια μου αλλά βρίσκομαι για λίγο ακόμα στον εφιάλτη. Λυγμοί μέσα απο τα βαθύτερα τρύπια στέρνα που καπνίζουν ακόμα απο άλλες εποχές και θανάτους που γεμίσανε σωθικά, σάπια έντερα κουφαριών που τα πάτησαν ράγες και τα αποχαιρέτησαν τρένα που χαρίσανε μόνο λυπημένο φύσημα αέρα, αβυσσαλέα και πεινασμένα κενά. Δίπλα μέταλλα τρίζουν και σύρονται μεταξύ τους, για να διαπεράσουν με τις κραυγές τους ό,τι δεν διαπέρασαν τα πύρακτωμένα ξύλα αφήνοντας τα τρυπημένα να σφαδάζουν, ανύποπτα για τα γεγονότα, την αλήθεια, την πλάγια πτώση, την άσχημη ανίερη αιώρηση, την λάθος βαρυτική έλξη, την λεωφόρο με τις σειρήνες, τα ηλεκτρονικά διαστρεβλωμένα ξεσπάσματα μιας ατμόσφαιρας που έχει γίνει ανυπόφορα φορτισμένη απο εικόνες, μηχανικούς ταλαντισμούς και σπινθήρες (αγωγών).
Ανύποπτα για την αλήθεια που τους τρίβει στην μούρη το παρόν.

Κλείνω τα μάτια μου σφιχτά.
Τα ξανανοίγω με φόρα.
Βλέπω καλύτερα.
Μου φαίνεται οτι αραίωσε λίγη ομίχλη, καθάρισε το νερό που αιωρούμαι. Νομίζω τελικά πως πιο καθαρή δεν είναι παρά η συνείδηση της ανιδεότητάς μου.

He has Left us Alone but Sometimes, Shafts of Light Still Grace the Corners of our Rooms

(μετάφραση απο: Porcupine Tree - Collapse The Light Into Earth)



Τόσες πολλές λέξεις δεν χωράνε μέσα σε μια παλιά ντουλάπα που βρίσκεσαι εσύ, τα παιδικά μου παιχνίδια, τα πιο όμορφα σκεπάσματα που φοράω όταν κοιμάμαι στον ύπνο μου, λίγα ασπρισμένα χρώματα απο φωτογραφίες και κουτιά με πολλά όνειρα και τρύπες για να αναπνέουν, αδύναμα και νωχελικά. Δεν θα κουνήσω την αργή μου μοίρα για το καλύτερο αύριο, ούτε θα αφήσω την λατρεία του χρόνου να με αφήσει αμίλητο, ακίνητο, βαλσαμωμένο. Και οι διαθλάσεις απο ό,τι ποτέ θέλησα, θα με αφήσουν ήσυχο, ήρεμο. Γεμάτο γαλήνη.


Λίγες σταγόνες ήλιου θα διαπεράσουν σύννεφα στον ουρανό και αφήνοντας πίσω τα ίχνη τους θα ζεστάνουν ελαφρά το πρόσωπό μου, και τον υγρό άδειο δρόμο, ο οποίος ξεχύνεται με όλη την αγάπη που αναπνέουν αυτά - εκεί θα ζητήσω και εγώ την πιο κρυφή μου χάρη και θα την κρατήσω στην αγκαλιά μου μέχρι να ξαναγίνει μέρα και δροσερό πρωινό.



Ίσως να ψάξω για κάποια περίεργη λύτρωση απο το σφίξιμο στην καρδιά που μου προκαλεί η ιερή μελαγχολία της περιπλάνησής μου. Και ίσως περιμένω την άνοιξη, ίσως και όχι, ίσως το φώς να μου γεμίσει την καρδιά και να περπατήσω πάνω σε μικρές, απίστευτα μικρές αμμώδεις αναμνήσεις που συμπυκνώνουν ήλιο, κόκκινα λουλούδια, μώβ απογεύματα, νωχελικά σωματίδια που δεν βιάζονται να φτάσουν στον χαοτικό προορισμό τους.... Και την ταχύτητα των σκέψεων, του δρόμου, του fade out, του φιλιού, του περπατήματος, της εισπνοής, της φωτισμένης ομίχλης, των αλλαγών των εικόνων, και ολοένα και ανεβάζω ταχύτητα προσπαθώντας να προλάβω το τίποτα, το άγνωστο, την χαρά και το γέλιο μου, και σχεδόν σκοντάφτοντας, γλιστρώντας, τρεκλίζοντας απο το τρέξιμο τα κυνηγάω, με κλειστά μάτια, ένα χαμόγελο στην ψυχή μου και την νύχτα της λύπης πίσω μου.
Δεν ψήνομαι να με προφτάσει ξανά.

Remembrance

Τους Berg Sans Nipple τους πρωτοσυνάντησα σαν support στην όνειρο-που-βγήκε-αληθινό συναυλία των Cinematic Orchestra. Και τελικά κατέληξαν να είναι το καλύτερο σημείο της βραδιάς. Χωρίς σχεδόν κανείς στη αίθουσα του Gagarin να ήξερε έστω ένα κομμάτι τους, με το που γύριζε ο ένας εκ των δύο (!) αφήνοντας τα samples για να παίξει drums, απλά όλη η αίθουσα κουνιόταν στα grooves που έφτιαχνε.

Δεν ξέρω πώς έγινε να κάνω μέσω της μετάφρασης του κομματιού σύνδεση με την Ανάμνηση και να την περιγράψω τόσο ακριβώς για μένα με τόσο λίγα λόγια. Δεν θα αναλωθώ σε λεπτομέρειες, θα πώ μόνο οτι είχε να κάνει με το απίστευτο καλοκαίρι και την Biennial του 2007 (και όμως, κοντεύουν 2 χρόνια. απίστευτο.), και συγκεκριμένα με ένα "δωμάτιο" (ανοιχτός χώρος ήταν) που λειτουργούσε σαν έκθεμα. Ήταν απο τα πιο απίστευτα πράγματα που έχω βιώσει ποτέ μου. Και νομίζω και όσοι ήταν μαζί εκείνη την μέρα.

Όπως και την προηγούμενη φορά, το κείμενο βασίζεται στο κομμάτι.
->Berg Sans Nipple - A New Soul
->Alternate Youtube Link
(το κομμάτι ξεκινάει στο 0.47 στο 'tube, πολύ καλό video παρεπιπτόντως.)

---

Ανάμνηση.

Ένα παλιό υπόστεγο ήταν η αφορμή να τελειώσει το παιδικό, ημι-εφηβικό πάρτυ με τα ξεχασμένα και ξεφτισμένα μπαλόνια, κομφετί και χρώματα. Περπατώ παρατηρώντας τις αφίσες που χαμένες στον χρόνο, σαν ξεβαμμένα μωσαϊκά στέκουν αλωνίζοντας τις ψυχές και τις σημειολογίες όσων τις κοιτάνε. Πήρα μια καρέκλα απο τον κεντρικό πύργο των παρατημένων αντικειμένων και κάθησα να αγναντεύσω τον θάμνο που είχαν πέσει τα κόκκινα φώτα, ποιός ξέρει για ποιόν λόγο ή συμβολισμό. Ξεκίνησα να μιλάω ακατάπαυστα, ρευστά, άρρηκτα συνδεδεμένα με τίποτα απολύτως, ίσως μόνο το φεγγάρι που έβλεπα πάνω απο το κεφάλι μου μέσα στην σκοτεινίλα του ουρανού της Αθήνας.


Μερικές γραμμές πιάνου που ρέμβαζαν πέρασαν αριστερά και δεξιά μου ζητώντας συγνώμη για τον ήχο που κάνουν οι μάγισσες όταν καίγεται η σάρκα τους. Κακό χιούμορ, ίσως.




Κάποιος μεθυσμένος παραληρούσε, αμφιβάλλω πως πιο έντονα απο μένα.

Και η ξεχασμένη γραμμή ανάμεσα στο πέρασμα -της φωνής και της ηλικίας- δεν λέει να σβήσει και θα χωρίζει για πάντα σε δύο αταίριαστα, διαιρεμένα κύματα πράξεων τα χρόνια με σκοπό μόνο αβέβαιο, άρρωστο, αφελές, αδιαίρετο μέλλον.

Σύνδρομο Πρωτοχρονιάτικης Κατάθλιψης. Και άλλα.

Και κάθε φορά, όταν έρχονται οι τελευταίες μέρες, αναρωτιέμαι,

όλες οι συλλαβές που χάρισες
τα χαμόγελα
οι χτύποι στο στέρνο
οι γαλάζιοι, απέραντοι ουρανοί
τα μοναχικά ξημερώματα
τα ξημερώματα μαζί
οι μικρές αλήθειες
οι μεθυσμένες λέξεις που κράτησες
τα αντίο
τα πανέμορφα περπατήματα
τα σημεία του σώματος που ακούμπησαν
η μυρωδιά της στον αέρα
τα άδικα δάκρυα
όσες φορές βλέπω την εικόνα της με κλειστά μάτια
η υπομονή
η προσμονή
η απογοήτευση
η δικαίωση
οι όμορφες αμηχανίες
οι σιωπές
η αναμνήσεις των κινήσεων
οι φόβοι
οι φωτογραφίες που κοιτάς ξανά και ξανά
όσα έγραψες
όσα είπε η καρδιά εκείνες τις στιγμές
η μουσική που ταυτίστηκε
οι πιο μικροί ανασασμοί
όσα ψιθυρίστηκαν

όλα τα χάρτινα, πολύχρωμα όνειρα



είχαν τελικα καμία σημασία?

All of a sudden, I miss everyone.

Αν μπορούσα, θα το είχα γράψει εγώ, και θα το είχα γράψει τώρα.



"Θα 'ρθει καιρός που θα σπάσω την πόρτα
κι καρδιά μου στο φως θα χιμήξει.

θα φύγω μακριά, θα πετάξω ψηλά·
θα πετάω σε ασύλληπτα ύψη.

Kαι τότε πια δε μπορεί:
Αυτή η φτηνή, αυτή η χλωμή,
η τιποτένια μου θλίψη
θα μείνει ορφανή
θα γυρνάει σα τρελή,
θα ζητάει να με βρει
και δε θα με βρίσκει.

Κι ούτε πρόκειται ελπίζω ποτέ να μου λείψει.
Δεν πρόκειται, ελπίζω, ποτέ να μου λείψει."

(link: http://www.youtube.com/watch?v=OKbspTsboO0)


Με έκανε να χαμογελάω για την εναπομείνουσα μέρα όταν το είδα μπροστά μου.

06/12/2008

Raise Your Skinny Fists Like Antennas to Heaven.

Synesthesia

-> Royksopp - What else is there? (rapidshare download)
-> (Άν γίνει το link broken...)


Μερικές φορές κάθομαι και μεταφράζω σε γραφή ό,τι ακούω. Βάζω ένα κομμάτι και κάνω την μελωδία λέξεις. Ούτως ή άλλως η μουσική με στοιχειώνει, με ακολουθεί παντού και πάντα και αν όχι οτιδήποτε άλλο, είναι σίγουρα ένα πράγμα που διατηρώ να το κάνω ασταμάτητα, και αέναο ακόμα δεν το βαριέμαι ποτέ. Είναι όπως άλλοι έχουν σε αυτό το βαθμό αγάπη για ταινίες, βιβλία, ή κάτι πιο αντισυμβατικό να μεταφέρει για αυτούς στιγμές, πρόσωπα και α-λήθει-ες.
Αυτό είναι η μετάφρασή μου στο What Else Is There?, μακράν το καλύτερο και ατμοσφαιρικότερο κομμάτι των Royksopp. Είναι ωραίο να ψάχνεις για συναισθησία μέσα απο συγχρονισμό και το κείμενο γράφτηκε ακριβώς με αυτό το κριτήριο· επομένως νομίζω πως η ουσία του είναι η ταυτόχρονη ακρόαση με ανάγνωση, για αυτό και δίνω το κομμάτι. Και φυσικά, παραπάνω απο ευπρόσδεκτες και άλλες μεταφράσεις.

(σ.σ.: Το τελευταίο μέρος του κειμένου γράφτηκε βάσει της full version από τον δίσκο, με την "έξοδο" στο τέλος, για αυτό και το youtube link δεν είναι του official video)

---

21


Οι κραυγές των διαμελισμών αντηχούν όσο δυνατά όσο και τα καρφιά όταν μπαίνουν στα κόκκαλα. Πετάμε πάνω απο ορίζοντες και πίνουμε το νερό της λήθης απο πηγές απαγορευμένες, θάβουμε βίαια ζωντανές τις συνειδήσεις μας γιατί τις πυρακτώσαμε μέχρι να πεθάνουν. Οι δρόμοι μας έρχονται σε άπειρα σταυροδρόμια που διασταυρώνονται σε ένα άπειρο μέτρο, χωρίς γεωμετρία, χωρίς γήινα συναισθήματα, χωρίς οίκτο παρ’ όλο που μας κοιτούσαν απορρημένα και αθώα, ζητώντας μια απάντηση για αυτό που δεν μπορεί να απαντηθεί, μήτε να ερωτηθεί.

Όλη μας η ιστορία κύκλοι εμμονικοί, απο τις ίδιες λέξεις, τα ίδια ρήγματα με τα ίδια χρώματα επιθανάτιας ανάσας. Μαυρίλα.



Και η ροή των μπουκαλιών με το αλκοόλ δεν μπορεί να σταματήσει, ρέει πλέον με λυγμούς και καλύπτει αποστάσεις που έχουν κουραστεί πια, μόνο γεράματα φέρνουν και σιγανά κουρασμένα κλάμματα μαζί με κάλυκες γνώριμους, αποτρόπαιους ακριβώς για αυτόν τον λόγο. Όσο δεν κλείσουμε τα αναίμακτα πού σε αληθινά δωμάτια, δεν θα μπορέσουμε να ξαναπετάξουμε, ούτε καν με τα τσαλακωμένα χαρτιά που γράφουμε τις αναμνήσεις μας και ύστερα τα πετάμε ή τα κάνουμε καραβάκια και τα καίμε (τι όμορφα που καίγονται τα ερωτήματα και τα αδειανά μάτια μας πάνω στο νερό!). Τόσο θα συνεχίζεται η στοιχειωμένη μελωδία, τα μεταλλικά καπάκια στους δρόμους και τα καφέ που συχνάζαμε όταν ακόμα γνωρίζαμε τι θα πεί πορφυρό.

.

..

...

....

.....

Πετάω, ελαφρύς, ελαφρύτερος απο τον αέρα, την συνείδηση των σκυλιών και των αγίων τρελών, ελαφρύτερος απο το γέλιο, ελαφρύτερος απο την πιο στοιχειώδη εκδίκηση των ήχων που σου ψιθύρισα πρίν κοιμηθώ, ελαφρύτερος απο 21 γραμμάρια.

...With Teeth

Έχοντας στάχτη απο καταιγίδες και κεραυνούς στα χέρια, σηκώνομαι και θέλω να σου προσφέρω λίγο έστω φώς απο αυτό που νιώθω στην καρδιά μου, γιατί φώς νιώθω όταν σκέφτομαι τον ήχο της σταγόνας που πέφτει σε ένα μεγάλο λιβάδι χρωμάτων.

Και όταν νιώθω τον ουρανό να σκοτεινιάζει και να με πνίγει, και οι στάχτες δεν φεύγουν απο τα χέρια μου, θέλω απλά να αρπάξω φωτιά, μπλέ, τεράστια, ανθισμένη απο χαρά που δεν λυγίζει απο όλους τους φόβους του κόσμου.



Γιατί όταν νιώθω τα μάτια σου να σκοτεινιάζουν, φοβάμαι.

Παράμετρος

Ο καλός, στο τέλος της ημέρας, λέγεται μαλάκας.




...αλλά τελικά, ποιός μπορεί να ισχυριστεί απόλυτα και δικαίως οτι ήταν ο καλός?