ήξερες οτι θα γράψω. . .το ξέρω οτι το ήξερες. .ανοίγω το στόμα μου για να πω λόγια.χωρίς να ξέρω τι θέλω να πώ όπως τώρα. .χθές είχα κυκεώνα στο κεφάλι μου.αλλά με αγκάλιαζες. .και κοιμόσουν. .και η ανάσα σου μύριζε αλκοόλ. .και δεν ήθελα να φύγω για τίποτα στον κόσμο.και ήταν μόνο Ιούνιος εκεί, μόνο Ιούνιος και όνειρα μαΐου και ημερών ασάλευτων πολλών.και καλοκαιριών.και γεωγραφικών κλίσεων μεγάλων.και επίπλων και μυρωδιά άδειου δωματίου και γεύση απο αμνησία αναμνήσεων για αυτά που έρχονται. δεν μου ερχόταν να τις θυμηθώ γιατί με είχες αγκαλιά. και δεν ήθελα τίποτα άλλο.τώρα θέλω. είμαι ένα χέρι και κάποιο άλλο μέρος του σώματος σε φωτογραφία που δεν έχει εμφανιστεί.είμαι αχνή μυρωδιά.είμαι νεκρά κύτταρα σε καναπέ.και απομεινάρια απο βλέμματα σε αντικείμενα.δεν ξέρω αν είμαι εκεί.δεν ξέρω αν είμαι εκεί.δεν ξέρω αν είμαι εκεί.φοβάμαι να μην είμαι εκεί.δεν ξέρω αν φοβάμαι.δεν ξέρω τι είναι.με πνίγει περιμετρικά.με βάζει πίσω στο νερό.με κάνει να αφρίζω και να βγάζω νύχια.δεν θέλω.με πονάει ο θυμός.πιο πολύ απο τη σιωπή.πάλι όμως σκέφτομαι την ανάσα σου. .αυτή που μύριζε αλκοόλ.και το δέρμα σου. το δέρμα μου σκάβεται απο τα νύχια σου.το ονόμασες για πρώτη φορά έρωτα.και οι τελείες? κάθε τελεία μια ανάσα<
κλείνω τα μάτια και κοιτάω τον ήλιο.κλείνω τον ήλιο και κοιτάω την εικόνα σου.και οι σκιές που σχηματίζουν τις σκέψεις σου υποχωρούν και δεν ξεχνάνε να χαιρετήσουν και να αφήσουν ένα τριαντάφυλλο στα χείλη σου και την γεύση του γρήγορου, παλιού φίλμ που τρέχει.αποδομώ λέξεις αποδομώ τοποθετήσεις αποδομώ κατεδαφίσεις αποδομώ κλείσιμο ματιών και λυγμούς.αποδομώ αιώρηση σε μικρά σύμπαντα με ελάχιστη βαρύτητα και φωτεινούς ήλιους.αποδομώ χίλιους ήλιους σε πολύ μικρή επιφάνεια για να αντέξω.και δεν με πειράζει.ίσως.μπορεί.πιστεύω.ελπίζω. .έχω σφυγμό. . .αναγνωρίζω τον χώρο. . . . .αναγνωρίζω εμένα σε αυτόν. δεν μπορώ να γράψω άλλο δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο
"απλώς, περιμένω
1 comment:
τα δικά σου κύτταρα στον καναπέ μου δεν είναι νεκρά.
Post a Comment