Είναι η πρώτη φορά που δεν θέλω να τελειώσει το καλοκαίρι - και αυτό όχι από κάτι άλλο αλλά από κάποιον φόβο. Οτι σαν μικρό παιδί με φοβίζει το σκοτάδι και δεν θα 'χει πια φως.
Ή, έστω, οτι το σκοτάδι φέτος δεν θα είναι ευπρόσδεκτο.
Wednesday, September 21, 2011
Trollvinter
Σήμερα ένιωσα σαν να ήρθε χειμώνας. Και να έφερε κάτι στο οποίο δεν ανήκω. Σαν να μην υπήρξε ποτέ φθινόπωρο. Ένιωσα σαν κάτι να με ταΐζει αναμνήσεις που έχω απωθήσει χωρίς να το ξέρω. Σαν να μου κάθεται ένα μεταλλικό αντικείμενο σφηνωμένο στο στομάχι.
Είναι η πρώτη φορά που δεν θέλω να τελειώσει το καλοκαίρι - και αυτό όχι από κάτι άλλο αλλά από κάποιον φόβο. Οτι σαν μικρό παιδί με φοβίζει το σκοτάδι και δεν θα 'χει πια φως.
Ή, έστω, οτι το σκοτάδι φέτος δεν θα είναι ευπρόσδεκτο.
Είναι η πρώτη φορά που δεν θέλω να τελειώσει το καλοκαίρι - και αυτό όχι από κάτι άλλο αλλά από κάποιον φόβο. Οτι σαν μικρό παιδί με φοβίζει το σκοτάδι και δεν θα 'χει πια φως.
Ή, έστω, οτι το σκοτάδι φέτος δεν θα είναι ευπρόσδεκτο.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
Αρχέγονο συναίσθημα, εξού & η γιορτή της 25ης Δεκεμβρίου, η ανθρωπότητα έβγαινε από το σκοτάδι & έμπαινε στο φως. Ημερολογιακά είναι η λήξη της μεγάλης νύχτα & η αρχή της μεγάλης ημέρας.
Δεν είχα κάνει τη σύνδεση, πολύ ωραίο! Ίσως να μπορώ να πω οτι κατάλαβα για λίγο την πλευρά και αναγκαιότητα του παγανισμού σαν κατευνασμός φόβου. Ήταν πολύ περίεργο συναίσθημα, αλήθεια. Δεν φαντάζομαι καν πώς θα ήταν αν συνδυαζόταν με το αβέβαιο και την ανάγκη επιβίωσης τότε.
Post a Comment