δυοεντεκα

Μέσα στο σώμα μου έχω κεραυνούς και μέσα στο μυαλό μου έχει στεγνώσει μια ημέρα. Στα χέρια μου μετράω τις άκρες των δαχτύλων μου. Ποιές είναι πιο σκληρές, ποιές είναι πιο εύκαμπτες και πιο εύθραυστες. Ύστερα αποξηραίνω την αίσθηση για να το θυμάμαι σαν φως. Και μαζί ξεβράζω εικόνες από ένα υπέροχο πάρκο μια τέλεια μέρα του Μαΐου, μια φορά που δεν ήθελα να σηκωθώ από το κρεβάτι γιατί μύριζα δέρμα, μια μέρα που ξεροκατάπια λόγια, θυμάμαι και απογυμνώνω εκείνες τις λεπτές κινήσεις για το ξύπνημα, με τη σπονδυλική στήλη να πετάγεται σαν ένα υπέροχα άσχημο εξόγκωμα.

----------------
Η νύχτα δεν αφήνει επιζώντες. Είναι ο δεύτερος γύρος των πεσόντων στα πόδια της - και αδυσώπυτα ενδέχεται να σβήσουν όλοι σαν φωτιά. Σαν ύπνος στον πάτο της θάλασσας - παρέα με την τύχη των πολλαπλών. Σαν να σιώπησαν ταυτόχρονα όλες οι υπόγειες στοές και να έμεινε χωρίς αλογόνο η μάσκα μου. Σαν εκπνοή χιλίων κυμάτων από τις θέσεις ηρεμίας τους. Ο υποφωτισμός του ύπνου. Ο εκφυλισμός των αναζητήσεων δεν προλαβαίνει να διασωθεί όταν οι άνθρωποι γύρω κρατάνε υψίσυχνα μεταλλικά γρατζουνίσματα. Μονά, ζυγά, αυτό που έχει σημασία είναι η δήλωση πως δεν θα καταφέρεις και η αλήθεια πως δεν διέσχισες κενά. Ρίχνεις ζάρι και η αναδήλωση ενός όντος μετατοπίζεται λίγο δεξιά από το σημείο συναρμολόγησης. Ο ήχος ανακλά σε επιφάνειες κυλινδρικές, και αφού ανασάνει ξαναβυθίζεται σε τεράστια κρύα δωμάτια. Κατεβαίνουν τόσο αργά που η ανάσα μου παγώνει όταν πλησιάζουμε. Και μόνο τότε αντικρύζω το σημερινό μου γεύμα που θα κατασπαράξω: Είναι η προβολή που κάνουμε όταν μας παίρνουν με χειρουργικά αιχμηρά αντικείμενα κάτι που μας ανήκε μέσα μας. Και τότε μόνο ξεσπώ σε κλάματα.
----------------------

Μετράω απόκοσμα βλέμματα. Μετράω λυπηρούς ρυθμούς από τρομπέτες. Μετράω τις φορές που δεν έκανα αυτό που υποσχέθηκα και μετράω αυτές που με διαπέρασε ήλιος. Μετράω τις φορές που ζήτησα εγώ συγνώμη για άλλους, μετράω τις φορές που άφησα το νερό να με τυλίξει ολόκληρο και να με κατευνάσει με μια αγκαλιά.

Μετρώ την απόσταση του φεγγαριού από σένα, μετρώ την απόστασή μου από τη γη όταν αιωρούμαι, μετρώ την άσχημη, πικρή συνοχή των ήχων που βγάζουν τα δόντια μου όταν μετράω τη θέληση για να ζήσω. Μετράω την απουσία και μετράω τις παρουσίες που δεν ικανοποιούν. Μετράω την αγάπη. Μετράω υψίπεδα στο μητρικό μου ένστικτο και μετράω κοιλάδες σε χαράδρες αιώνων.

Μετράω τα σύννεφα που είδα μικρός να περνάνε από το παράθυρο χωρίς να κάνω τα μαθήματά μου. Μετράω πού είσαι εσύ. Μετράω πόσα "εσύ". Μετράω ηθική στραβωμένου εγωισμού, φυλλοβόρα αρνούμαι, μετράω πόσες λέξεις ακόμα χωράω για να γράφω. Μετράω καταιγίδες. Μετράω στάχτη και αναμνήσεις που έγιναν παρανάλωμα. Μετράω ουρανό και μετράω αγάπη για τον κόσμο. Μετράω τις φορές που έμεινα χωρίς να προλάβω να πω τα πάντα. Μετράω τις φορές που έμεινα σιωπηλός. Μετράω 24 χρόνια που μισά θυμάμαι οτι έγιναν. Μετράω ξεχασμένους φίλους και αποχαιρετισμούς. Μετράω αγκαλιές που δεν έγιναν. Και μετράω τα φιλιά τα οποία ήθελα ακόμα να σου δώσω.



Και χρειάζομαι δάχτυλα πολλά γαμώτο.