Μπάνιο τον Οκτώβρη

και εσύ με κοιτάς.
και εγώ κάθομαι, ακόμα στην τελευταία εβδομάδα του Οκτωβρίου, στο τελευταίο μπάνιο. και ο ήλιος με γεμίζει με μούδιασμα στο στομάχι.
εκείνο που ξεκινάει απο την καρδιά και καταλήγει λίγο κάτω απο τον αφαλό. και είναι υπέροχο και γεμάτο απο την πιο γλυκειά μελαγχολία που υπάρχει.
και κοιτάζω την ατελείωτη θάλασσα.

Απογυμνωμένος απο ψέματα, αγγίζω τα γόνατα και θυμάμαι εμβρυακές στάσεις απο βαθειά και πρόσφατα. Θυμάμαι καπνούς πάνω απο θάλασσα που σχηματίζουν μορφές και ιστορίες, θυμάμαι τις κακές εκδοχές του μουδιάσματος που έχω ζήσει και θυμάμαι ό,τι έχω ξεχάσει. Και πριν προλάβω να απορροφηθώ στις ανακλάσεις του μπλέ, επαναφέρομαι και όλα τα καλοκαίρια και τα μουδιάσματα μπερδεύονται, και δεν προλαβαίνω να συγκρατήσω όλα.

και ίσως ο ήλιος και το μούδιασμα να ήταν προοικονομία για όσα δεν περίμενα και δεν είχα ιδέα. με βρήκε, ανατριχιασμένο, στην κορυφή του κόσμου τότε. ίσως να ήταν απλά η αίσθηση του τελειώματος απο κάτι. ή απλά η διαφορά θερμοκρασίας με το νερό. και το να πιάνεις τα μισοβρεγμένα γόνατα κοιτώντας την δύση.

και εσύ είσαι ο ήλιος, και φώς και δεν τελειώνεις, ξαναρχίζεις. και δεν κρύβεσαι, απλώνεσαι και ξεδιπλώνεσαι και τυλίγεσαι. και δεν είσαι πάντα το ίδιο, είσαι διαφορετική και χαοτικά υπέροχη. και δεν σταματάς να με εκπλήσσεις.

και ούτε καν διανοήθηκα ποτέ οτι έτσι πρέπει και όχι οτι έτσι θέλουμε.